Vandaag is het de dag van de diëtist. Wat een vak!
Door: Katja Passchier, Kinderdiëtist bij Basalt
‘Kinderdiëtist? Is dat niet moeilijk, die dikke kinderen?’ Op een feestje komt het gesprek op wat voor werk ik doe. Natuurlijk net als ik een hete bitterbal in mijn mond wil steken.
‘Nou, nee. In de Kinderrevalidatie behandel ik kinderen met een aandoening of syndroom en die hebben lang niet allemaal overgewicht. Eigenlijk zie ik vooral kinderen met groeiachterstand, met maag-darmproblemen of vermoeidheidsklachten. Ik help ze zoeken naar een voeding die deze klachten verminderen en zo de revalidatiebehandelingen beter resultaat geven.’
Toch altijd wat lastig om je werk als kinderdiëtist in de Kinderrevalidatie samen te vatten. De afgelopen zes jaar heb ik een grote groep patiënten met een leeftijd tussen de negen maanden en 18 jaar behandeld. Daarbij heb ik veel van hen en hun ouders geleerd.
Bijvoorbeeld van de kleine Noa-tjes van één jaar met een groei-en ontwikkelingsachterstand, vaak door een Cerebrale Parese. Door hun fysieke aanleg gaat kauwen en slikken moeilijk en soms zelfs onveilig. Niet goed ontwikkelde darmen geven obstipatieklachten. Het eten van een fruit- en groentehap is dan helpend voor de darmen, maar kan in de praktijk een hele uitdaging zijn.
En de eigenwijze Brammetjes van twee jaar die bijna niet willen eten en drinken. Vaak is het geruststellen van ouders in hun aanpak en een paar praktisch tips al helpend. Helaas is andere keren wel zwaarder geschut nodig; inzet van medische drinkvoeding of een terugverwijzing naar revalidatie- en kinderarts omdat de inzet van sondevoeding vroeg of laat onvermijdelijk lijkt. Op tijd sondevoeding inzetten is belangrijk, om de groei en ontwikkeling van deze Brammetjes niet te belemmeren.
Of de schattige Alisha’s van 6 jaar oud met een hartaandoening die door de start van hun leven met sondevoeding het gevoel van honger en verzadiging niet goed hebben aangeleerd. Eten levert hen geen plezier op; voor deze dames is spelen en kletsen veel leuker dan eten. Ondertussen blijft hun groei achter. Daarbij belanden ze ’s winters twee tot drie keer in het ziekenhuis, omdat een virusje harder aankomt dan bij kinderen met een goede voedingstoestand. De tijdelijke inzet van een medische kinderdrinkvoeding kan de negatieve spiraal doorbreken. En soms is een langdurige inzet nodig, als soort van onderhoudsdosis.
Er zijn goedlachse tienjarige Leila’s-en en Sammie’s met bekende of uiterst zeldzame syndromen, met een kwetsbare gezondheid en intensieve therapeutische revalidatiebehandelingen. Een goede voedingstoestand helpt om de conditie te verhogen. Bij hun verstandelijke beperking kan de beleving van eten anders ontwikkeld zijn. Zo kan bijvoorbeeld het weigeren van eten als communicatiemiddel worden gebruikt, namelijk het aangeven van pijn, vermoeidheid, verdriet, angst of boosheid. Samenwerking met een logopedist of pedagoog om (andere) communicatiemiddelen in te zetten kan dan helpen om het eten te verbeteren.
Maar ik leer ook veel van de grote groep stoere twaalf- tot zestienjarige Bouke’s met Duchenne Spierdystrofie, die bij het voortschrijden van hun aandoening naast andere fysieke problemen ook problemen met hun stofwisseling en spijsvertering krijgen. En het toenemend medicijngebruik heeft regelmatig bijwerkingen op eetlust en gewichtsverloop. Samen zoeken we een optimale voeding voor de betreffende fase van hun aandoening.
En vergeet de dappere, perfect verzorgde Lieke’s van zeventien jaar niet, in revalidatie voor somatische onvoldoende verklaarde lichamelijke klachten. Met daarbij vermoeidheidsklachten én misselijkheid en buikpijn. Wat kan een regelmatig en volwaardig voedingspatroon dan helpend zijn; samen puzzelen we welke eerste stappen en happen te overzien zijn.
En de … (*vult u zelf de namen maar in) met overgewicht? Daar heb ik een zwak voor. En daar vertel ik een andere keer graag meer over. Want mijn bitterbal is inmiddels bijna koud geworden. Maar ach, voor een diëtist is praten over eten bijna net zo leuk als eten zelf. Wat een vak!
Deel dit bericht:
Terug